Za dzieciaka lubiłam mówić, że nigdy nie będę stara. Mając lat 20 wydawało mi się, że 32 lata to trumna w piwnicy, a lat 40 to już etap turbosenioralny. Perspektywa ma znaczenie, na szczęście, bo okazuje się, że życie ani nie kończy, ani nie zaczyna się po 30stce. Ale wraz ze zmianą perspektywy patrzymy także na inne, bliskie nam osoby, które zmagają się z nierównym przeciwnikiem, jakim jest czas. Oprócz zmian fizycznych, pojawiają się także te w obszarze psyche, związane z utratami poznawczymi, zmianami chorobowymi, ale i zmianą ról: nasi rodzice, dziadkowie, przewodnicy po meandrach dorastania nagle stają się naszymi podopiecznymi u schyłku swoich dni. Czy leczenie psychiatryczne może być w takich warunkach pomocne dla seniorów oraz czy opiekunowie i opiekunki, osoby ich wspierające mają szansę na… wsparcie właśnie. Bo wszelaka pomoc jest po prostu, długofalowo wyczerpująca.

O psychogeriatrii i wspieraniu opiekunów seniorów porozmawiam z panią Agnieszką Księżopolską – lekarka specjalistka psychiatrii, psychoterapeutka i superwizorka PTTPB z Centrum Psychoterapii Poznawczo-Behawioralnej Vita Longa.

Patronom i Patronkom za wszelakie wsparcie, serdeczne Freud zapłać.